De regen sloeg zacht tegen het raam, als een ritme dat haar gedachten volgde. Elena zat aan haar keukentafel, een halfvolle kop koffie voor zich, de laptop open op een lege pagina. De cursor knipperde ongeduldig, maar de woorden kwamen niet. Ze had haar notities bekeken, haar opnames herbeluisterd stemmen, geluiden, flarden van gesprekken uit de club maar alles voelde anders nu.
Te dichtbij. Te persoonlijk. Ze had gedacht dat afstand haar zou helpen. Dat een nacht slaap, een douche, en een vertrouwde omgeving de spanning van haar af zouden spoelen. Maar de stilte van haar appartement voelde kouder dan ooit. En waar ze ook keek, alles herinnerde haar aan hem.
Victor. Zijn stem zat nog in haar hoofd. Niet de woorden zelf, maar de toon. De manier waarop hij sprak, bedachtzaam, soms met een scherp randje, dan weer onverwacht zacht. Hij had niets gezegd over geheimhouding, en toch wist ze dat zijn wereld niet bedoeld was om gezien te worden. Niet door buitenstaanders. Niet door iemand zoals zij. En dat maakte het allemaal nog ingewikkelder.
Ze streek een haarlok uit haar gezicht en sloeg haar notitieboek dicht. De aantekeningen over “de verborgen wereld van macht en overgave” de werktitel van haar artikel voelden plots goedkoop. Alsof ze iets heiligs had aangeraakt zonder het echt te begrijpen.
Wat als hij wist wie ze werkelijk was?
Dat ze niet zomaar nieuwsgierig was, maar een journalist?
Dat haar aanwezigheid in zijn club niet begon uit verlangen, maar uit ambitie?
Elena sloot haar ogen. Alleen al het idee dat hij dat zou ontdekken, deed haar maag samentrekken. Hij zou haar niet meer aankijken zoals toen. Niet meer aanraken zoals hij deed, alsof hij haar zag, echt zag. Hij zou zich terugtrekken. Sluiten. En alles wat ze samen hadden opgebouwd hoe pril ook zou instorten als rook in de lucht.
En toch was dit haar kans. Een artikel over een geheime club waar grenzen tussen macht en intimiteit vervaagden, met een man als Victor als spilpunt… het zou haar naam op de kaart zetten. Haar hoofdredacteur had haar al weken geleden gewaarschuwd: “Je moet risico durven nemen, Elena. Mensen willen verhalen die ademen. Geen afstandelijke observaties”. Nou, ze had risico genomen. Meer dan ze ooit had gepland.
Ze stond op, liep naar het raam en keek naar beneden, naar de glinsterende straat. De regen maakte de stad wazig, alsof ze door glas naar een andere werkelijkheid keek. Haar vingers gleden onbewust over haar hals, precies daar waar zijn hand haar de laatste keer had aangeraakt. De herinnering was zo levendig dat ze haar ogen moest sluiten.
En toen kwam de andere herinnering terug, die haar nog steeds bijbleef. Die schreeuw die ze ooit had gehoord, in een andere kamer van de club. Het klonk als een oproep om hulp, een angstige, scherpe roep. De spanning in de lucht had op dat moment een scherpe, duistere wending genomen. Ze had Victor zien stoppen, zijn ogen onmiddellijk verscherpt, zijn lichaam veranderd van dominantie naar waakzaamheid. “Blijf hier,” had hij gezegd, ernstig en direct. “Dit is niet wat het lijkt.”
Haar hart sloeg over toen ze eraan terugdacht. "Ik wil weten wat hier gebeurt, Victor. Wat was die schreeuw? Wat verberg je?" had ze gevraagd, de angst bijna tastbaar.
Hij was opgestaan, zijn houding beschermend en krachtig tegelijk. “Er zijn dingen die je niet kunt begrijpen. Blijf hier en wacht op mijn terugkeer.”
Dat beeld, dat gevoel van iets dat ze niet mocht kennen, zat nog steeds in haar borst. En nu, ver weg van de club, voelde het als een waarschuwing én een aantrekkingskracht tegelijk.
Ze hoorde zijn stem opnieuw in haar gedachten. Zijn aanrakingen, zacht en zeker. Zijn blik, diep en doordringend. Ze wilde hem begrijpen, maar voelde ook hoe weinig ze werkelijk wist.
Speelde hij ook met anderen? Kon ze hem vertrouwen?
Ze probeerde zichzelf te overtuigen dat het haar niets kon schelen, dat het bij die wereld hoorde, dat niemand van hem “bezit” kon eisen. Maar diep vanbinnen voelde ze iets wringen. Jaloezie, misschien. Of angst. Angst dat ze slechts een hoofdstuk was in zijn eindeloze verhaal van macht en begeerte.
Ze liet het water lopen tot de stoom haar omhulde, ritmisch en kalm, een contrast met haar onrustige gedachten. Ze fluisterde in de stilte:
“Wat wil ik van hem?”
Geen antwoord. Alleen haar eigen adem, zacht en zoekend.
Misschien wilde ze geen rol meer spelen. Geen observator zijn. Misschien wilde ze gewoon… echt zijn.
En toen kwam het besef stil, maar onvermijdelijk.
Ze wilde hem zien. Niet als onderdeel van een reportage, niet als onderwerp van onderzoek. Maar als man.
Ze wilde hem ontmoeten buiten de club, waar geen muren, geen regels, geen rollen waren. Waar ze niet hoefde te doen alsof.
Misschien om antwoorden te krijgen. Misschien om te weten of wat ze voelde wederzijds was. Of misschien gewoon omdat ze niet meer zonder zijn aanwezigheid kon.
Elena draaide de kraan dicht. Het water drupte nog na, ritmisch, als een klok die haar eraan herinnerde dat ze niet eeuwig kon blijven twijfelen. Ze pakte haar telefoon, haar vingers trilden licht toen ze door haar contacten scrolde. Zijn naam stond er niet tussen. Natuurlijk niet.
Ze wist niet eens of ze zijn nummer moest hebben. Misschien was dat het punt. Misschien was dit het moment waarop ze moest laten zien dat ze hem echt wilde op haar manier.
Ze ademde diep in, trok haar jas aan en keek nog één keer om.
De laptop stond nog open. De lege pagina staarde haar aan, de cursor knipperde.
Ze glimlachte flauwtjes. Misschien was het nog geen tijd om te schrijven. Misschien moest ze eerst leven.
Toen ze de deur achter zich sloot, voelde ze iets verschuiven.
De afstand die ze probeerde te bewaren, verdween met elke stap die ze zette.
De regen viel nog steeds zacht, maar in haar borst begon iets te branden warm, onrustig, echt.
Ze wist niet wat er ging gebeuren.
Maar één ding wist ze zeker:
ze moest hem zien.
Niet als journalist. Niet als toeschouwer.
Maar als vrouw.
Reactie plaatsen
Reacties