Victor stond in de gang, zijn rug tegen de muur geleund, en luisterde naar de stilte van de club. Zijn handen waren leeg, maar zijn gedachten vol. Elk geluid leek hem te herinneren aan haar aanwezigheid het zachte tikken van de klok, het geritsel van gordijnen, zelfs het echoën van zijn eigen ademhaling voelde geladen.
En toen hoorde hij het. Het ritme van voetstappen die hem onmiddellijk wakker maakten. Zijn hart sloeg sneller, een impuls die hij niet probeerde te verbergen. Elena.
Hij zag haar silhouet in de deuropening. Voor een moment leek alles stil te vallen. Geen kaarslicht, geen muziek, geen geluid van de gangen alleen zij. Haar aanwezigheid vulde de ruimte, verlichtte de duisternis, en toch voelde het kwetsbaar, bijna breekbaar.
“Ik wist niet of je hier zou zijn,” zei ze zacht, haar stem een fluistering die hem van binnen raakte.
Victor hield zijn adem in. Hij stond op, zijn handen langs zijn zij, de sjaal die hij nog steeds vasthield een zwak symbool van hun spel en hun afstand. “Ik wist niet of jij terug zou komen,” zei hij, langzaam, zonder haast. Zijn stem was laag, warm, en elk woord droeg het gewicht van zijn gevoelens die hij niet eerder had toegelaten.
Ze sloot de deur achter zich, aarzelend, elk van haar stappen een zorgvuldig overwogen beweging. Het leek alsof ze de ruimte tussen hen moest aftasten voordat ze die werkelijk durfde te betreden. En Victor voelde hoe zwaar die ruimte werd niet door spanning, maar door iets diepers. Een openheid die hij bijna niet durfde toe te laten.
“Ik wist het zelf ook niet,” zei ze uiteindelijk. “Ik heb getwijfeld. Nog steeds, eigenlijk.”
Victor knikte, zijn ademhaling even langzamer. “Waarover?” vroeg hij zacht, nieuwsgierig en voorzichtig tegelijk. Hij voelde het gewicht van zijn eigen emoties, zijn behoefte om haar te begrijpen, maar ook de angst om te veel te tonen.
“Over wat ik hier zoek. Of ik dit echt wil. Niet alleen... het spel. Maar wat daaronder ligt. Jij.” Haar ogen ontmoetten de zijne, helder en vastberaden, en hij voelde hoe elk woord hem dieper raakte. “Ik weet niet wat ik van jou kan verwachten. Of jij überhaupt... dit soort diepte toelaat.”
Zijn schouders spanden zich, een reflex van herkenning en een gevoel van kwetsbaarheid dat hij nauwelijks ooit had toegelaten. Deze woorden waren geen uitdaging, geen test. Ze waren een open deur, een uitnodiging, een verzoek om te laten zien wie hij werkelijk was.
“Elena...” begon hij, maar ze hief haar hand zacht en stopte hem.
“Laat me even,” fluisterde ze. “Ik moet het op mijn manier voelen. In mijn tempo.”
Victor voelde een warme gloed van respect, maar ook een scherpe steek van verlangen. Hij wilde haar dicht bij zich houden, haar begeleiden, maar hij wist dat dit anders was. Dat hij geduld moest hebben. Dat hij moest luisteren naar de stilte die tussen hen hing. Hij knikte langzaam, een enkele, eerlijke beweging. Geen woorden konden meer zeggen dan dat.
“Ik wil niet verdwalen in iets wat ik niet begrijp,” zei ze zacht, bijna kwetsbaar, “maar ik wil het ook niet laten lopen zonder het te onderzoeken.”
Victor zette een stap naar voren. Niet dreigend. Niet verleidend. Gewoon aanwezig. Zijn blik was intens, maar zacht. Alles aan hem zei: “Ik ben hier. Voor jou. Altijd.”
“Jij verscheen, en ineens volstond geen enkele regel meer. Alles wat ik dacht te begrijpen... verschoof.” Haar stem trilde licht, een combinatie van angst en hoop.
Hij wilde iets zeggen, iets krachtigs, iets dat hem als meester van hun spel zou bevestigen. Maar geen woorden konden recht doen aan dit moment, aan deze openheid. Dus knikte hij alleen, langzaam, diep. Eén simpele beweging, maar alleszeggend.
“Ik wacht,” zei hij zacht, bijna fluisterend, maar dit keer vol zekerheid. Het was een belofte. Geen spel. Geen afspraak. Gewoon hij, hijzelf, met alles wat hij voelde, wachtend.
En terwijl hij daar stond, voelde hij een storm van emoties. Hoop, ja, dat ze terug zou komen. Maar ook angst. Pijn. Wat als ze niet terugkwam? Wat als hij haar verloor, niet door afstand, maar omdat hij zichzelf niet kon laten zien zoals hij werkelijk was? Zijn hart voelde zwaar, elke ademhaling geladen met verlangen en onzekerheid.
Victor sloot zijn ogen, zijn handen leeg, maar zijn hart krampachtig gevuld met alles wat hij voelde hoop, angst, pijn, verlangen. Elk gevoel sterker dan elke regel, sterker dan elk spel dat hij ooit had gespeeld. Voor het eerst in jaren voelde hij zich werkelijk kwetsbaar. Eindelijk volledig aanwezig, en tegelijkertijd bang voor wat dit betekende.
Reactie plaatsen
Reacties