Victor zat alleen in de donkere ruimte, zijn ellebogen leunend op zijn knieën, de zijden sjaal nog in zijn handen. Dezelfde waarmee hij haar had gebonden. Niet strak. Niet dwingend. Alleen om haar keuze tastbaar te maken.
Hij liet het zachte materiaal door zijn vingers glijden, langzaam, alsof de stof herinneringen vasthield die hij zelf niet wilde loslaten. De kamer was stil, op het zachte tikken van de radiator na. Kaarsen waren uitgedoofd. De lucht rook nog vaag naar amber en huid.
Elena.
Haar naam alleen al voelde als iets wat zijn adem even vastzette. Hij sprak het niet hardop uit, maar in zijn gedachten klonk het alsof ze vlak naast hem stond.
Ze was anders. Vanaf het allereerste moment dat hij haar had aangekeken, gewapend met haar vragen en die koppige nieuwsgierigheid. Ze had zichzelf voorgedaan als observator, maar achter elke vraag schuilde iets wat hij meteen had herkend: een verlangen dat ze zelf nog niet durfde toe te geven. Hij had haar willen doorgronden zoals hij dat met zovelen had gedaan speels, gecontroleerd, met de afstand van een man die wist waar hij aan begon en wanneer hij moest stoppen.
Maar met haar... was er geen afstand meer.
Elke aanraking met haar voelde alsof het ook iets in hem ontblootte. Alsof elke keer dat zijn vingers haar huid raakten, er een laag van zijn eigen façade werd losgetrokken. Iets wat hij niet kon beheersen. Geen vrouw had ooit langer dan een nacht zijn gedachten bezet. Geen blik had hem wakker gehouden. Tot haar.
Andere vrouwen waren rollen. Schaduwen die zijn wereld vulden met vertrouwde patronen. Hij gaf, zij ontvingen. Hij leidde, zij volgden. Veilig. Voorspelbaar. Afgebakend. Maar Elena... zij vroeg niets. Ze dwong niets. En toch bracht ze hem uit balans met een enkel woord, een stilte, een blik die dieper ging dan hij gewend was.
Ze keek niet naar zijn façade. Ze keek ín hem.
En dat beangstigde hem diep, stil, op een manier die hij niet gewend was toe te geven. Zijn ademhaling vertraagde terwijl hij de sjaal steviger om zijn hand wond. Zijn vingers trokken even aan de stof, alsof hij daarmee zijn gedachten bijeen kon houden.
Wat als ze écht zag wie hij was, achter de beheersing, de ervaring, de zorgvuldig opgebouwde wereld? Wat als ze zag dat zelfs hij, Victor, kon verlangen naar iets wat hij niet kon controleren? Wat als zij degene was die hem kon breken niet met pijn, maar met nabijheid?
Hij dacht aan haar stem eerder die avond. Zacht, maar vastberaden: "Ik weet dat ik jou vertrouw."
Die woorden hadden iets in hem gebroken én hersteld. Het was geen onderwerping geweest. Geen capitulatie. Het was keuze. Vrijwillig. En dat maakte het kwetsbaarder dan welke overgave dan ook.
Hij had zichzelf altijd voorgehouden dat hij geen liefde zocht. Geen verbinding. Dat hij alleen de taal van lichaam en spel sprak, omdat gevoelens onvoorspelbaar en gevaarlijk waren. Gevoelens maakten je afhankelijk. Littekens leerden hem dat.
Maar nu voelde hij iets wat veel gevaarlijker was dan overgave.
Hij voelde hoe hij haar miste als ze er niet was. Hoe zijn aandacht afdwaalde wanneer ze te lang wegbleef. Hoe hij zichzelf betrapte op het luisteren naar haar voetstappen in de gang. Hoe hij zijn interesse in andere vrouwen verloren had, omdat geen enkele hun blik, hun geur, haar stem evenaarde.
Zijn wereld was niet meer hetzelfde sinds zij erin was gestapt.
Elena was geen speeltje.
Ze was een spiegel.
En in die spiegel zag hij zichzelf niet als meester, maar als man.
Kwetsbaar. Zoekend. Verlangend.
Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen, de sjaal nog steeds tussen zijn vingers. De stof voelde warmer dan hij had verwacht, alsof haar huid er nog in lag opgeslagen. Hij bracht het naar zijn gezicht zonder daar lang bij stil te staan. Een geurflard. Een herinnering. Een zwakte die hij zichzelf niet eerder had toegestaan.
Hij voelde hoe zijn hart sneller klopte, niet door verlangen alleen, maar door iets wat hij niet kon benoemen. Een mengeling van angst en verwachting, een herinnering aan de controle die hij gewoonlijk bezat, nu verschoven door iets ongrijpbaars door Elena.
Hij probeerde zijn gedachten te ordenen, maar het voelde alsof elke poging een laag van zijn zelfbeheersing blootlegde die hij had weggestopt. Het was verrassend, verontrustend en verfrissend tegelijk. Iets wat hij nooit eerder had toegestaan. Iets wat hij nu niet kon negeren.
Dit ging verder dan spel.
Met haar moest hij durven loslaten niet alleen de controle, maar ook zijn angst. Zijn regels. Zijn vluchtwegen.
Hij dacht aan de momenten die ze samen hadden gedeeld. Niet alleen de aanrakingen, niet alleen het spel, maar de momenten waarop hun ogen elkaar vonden en woorden overbodig waren. De stilte die sprak, de nabijheid die alles verklaarde. En hij wist dat hij deze momenten niet kon terugnemen. Niet kon verbergen. Niet kon negeren.
Voor het eerst sinds jaren voelde hij hoe leegte en verlangen dezelfde vorm kunnen hebben.
Als zij besluit niet terug te komen, blijft alles leeg.
En toch, in dat besef, lag ook iets anders. Een belofte. Een mogelijkheid. Een kans die hij niet durfde uit te spreken, maar die zijn hele wezen nu invulde. Een keuze die hij niet zelf maakte, maar die hij alleen kon ontvangen.
Victor bleef nog lang zo zitten, de sjaal in zijn handen, de duisternis om zich heen, en liet de echo van haar aanwezigheid zijn kamer vullen. Hij sloot zijn ogen nog een keer en liet alles toe: het spel, de stilte, de kwetsbaarheid, en het verlangen dat niet langer alleen hem behoorde.
Reactie plaatsen
Reacties