De warmte van Victor’s kus bleef nog lang op Elena’s huid branden, zelfs toen hij zich losmaakte en opstond. Ze keek hoe hij naar een kleine hoek van de kamer liep, waar een antieke houten kast stond. Zonder iets te zeggen schonk hij twee glazen water in en gaf er een aan haar.
“Dank je,” zei ze zacht.
Victor knikte en ging weer naast haar zitten. Zijn bewegingen waren beheerst, bijna achteloos, maar Elena wist inmiddels dat niets aan hem toevallig was. Hij observeerde haar, net zoals hij de hele avond had gedaan.
Ze nam een slok van het water en voelde hoe de kou haar keel verkoelde. Het hielp niet tegen de warboel in haar hoofd.
De nacht was intens geweest. Niet alleen fysiek al had die haar op manieren aangeraakt die ze nooit eerder had gekend maar ook emotioneel. Ze had zich laten gaan op een manier die haar vreemd was. Ze was altijd de controle gewend geweest: in haar werk, in haar relaties, in haar manier van leven. Maar hier, in De Fluwelen Kamer, had ze die controle uit handen gegeven.
En wat haar misschien nog het meest verontrustte, was hoe goed dat voelde.
Ze haalde diep adem en keek naar Victor. “Dit… alles… is nieuw voor me,” zei ze, haar stem iets steviger dan ze had verwacht. “En ik weet niet hoe ik me erbij voel.”
Victor draaide zich naar haar toe, zijn blik ondoorgrondelijk. “Omdat het je uitdaagt?” vroeg hij.
Elena knikte. “Ja. Maar ook omdat het iets in me losmaakt waarvan ik niet wist dat het er was.”
Hij bestudeerde haar, nam de tijd voordat hij antwoordde. “Je denkt veel,” merkte hij op.
Ze liet een kort, nerveus lachje ontsnappen. “Dat is wat ik doe.”
Victor zette zijn glas neer en schoof een stukje dichterbij. “Je bent niet de eerste die zich zo voelt,” zei hij. “Iedereen die hier voor het eerst komt, worstelt met wat het betekent. Met wat het over hen zegt.”
Elena keek weg, haar vingers strak om het glas. “En wat zegt het over mij?” vroeg ze zacht.
Victor tilde haar kin op, zodat ze hem aan moest kijken. “Dat je moedig bent.”
Ze had een ander antwoord verwacht. Dat ze nieuwsgierig was, misschien. Of dat ze een verborgen kant in zichzelf had ontdekt. Maar moedig?
Victor liet haar los en stond op. “Kom,” zei hij. “Er is iets dat ik je wil laten zien.”
Victor leidde haar door een smalle gang, weg van de kamer waar ze de nacht hadden doorgebracht. De club was stil op dit uur; de meeste gasten waren al vertrokken, en het geluid van hun voetstappen was het enige wat de ruimte vulde.
Elena voelde zich vreemd bloot, ondanks dat ze nu een zachte, losse satijnen jurk droeg die Victor haar had aangereikt. Ze wist niet zeker of het kwam door de kleding, of door de manier waarop haar huid nog steeds gloeide van de herinneringen aan de nacht ervoor.
Ze kwamen aan bij een grote dubbele deur. Victor opende deze zonder aarzelen.
De ruimte waar ze in stapten was anders dan alle andere die ze in de club had gezien. De muren waren bekleed met spiegels van verschillende groottes en vormen, waardoor de hele kamer eindeloos leek. In het midden stond een eenvoudige, zwarte chaise longue, omringd door fluwelen kussens.
Victor sloot de deur achter hen en draaide zich naar haar toe. “Dit is de Spiegelkamer,” zei hij.
Elena keek om zich heen. Overal zag ze reflecties van zichzelf van hen beiden. De lichten waren gedimd, waardoor het effect nog intiemer was.
“Waarom breng je me hier?” vroeg ze.
Victor nam een stap dichterbij, zijn blik diep in de hare verankerd. “Omdat dit de plek is waar mensen zichzelf onder ogen komen.”
Haar adem stokte. “Ik… ik weet niet of ik klaar ben om mezelf zo te zien.”
Victor raakte zachtjes haar schouder aan. “Je hebt gisteravond iets gevoeld, Elena. Iets dat je verraste. Maar in plaats van het te omarmen, probeer je het te analyseren. Je probeert het te verklaren.”
Ze sloot haar ogen even. “Omdat ik bang ben.”
“Waarvoor?”
Ze opende haar ogen weer en keek recht in de zijne. “Voor wat ik misschien ontdek.”
Victor bracht zijn hand naar haar gezicht, streelde haar wang met een tedere zachtheid die in contrast stond met de intensiteit van de nacht ervoor. “De waarheid over jezelf is nooit iets om bang voor te zijn,” zei hij. “Alleen iets om te begrijpen.”
Elena’s hart bonkte in haar borst. Ze wist dat ze een keuze had. Ze kon deze wereld de rug toekeren, het afdoen als een tijdelijke fascinatie. Of ze kon de spiegel in kijken letterlijk en figuurlijk en accepteren wat ze daar zag.
“En als ik mezelf niet leuk vind in die spiegel?” fluisterde ze.
Victor boog zich voorover en kuste haar, zacht, zonder haast. “Dan laat ik je zien dat je dat wel zou moeten.”
Reactie plaatsen
Reacties