Elena’s ademhaling versnelde terwijl Victor’s lippen de hare beroerden. Dit keer was het geen kus die haar opeiste, geen dominante uitdaging het was een kus die haar geruststelde. Die haar vertelde dat hij haar begreep, ook al begreep ze zichzelf nog niet helemaal.
Toen hij zich langzaam terugtrok, bleef ze even met gesloten ogen staan. Alsof ze de warmte van zijn aanraking nog iets langer vast wilde houden.
Elena bleef nog lang in de Spiegelkamer zitten. De kaarsen flakkerden langzaam uit, en in het spel van licht en reflecties zag ze meer dan haar eigen lichaam ze zag kwetsbaarheid, verlangen, en een onverwachte kracht die ze niet eerder in zichzelf had herkend.
Ze wist dat ze op een kruispunt stond. Wat als een journalistiek onderzoek begon, was nu een reis naar binnen geworden naar haar diepste lagen, naar gevoelens die ze nooit eerder had toegelaten.
Later die dag liep ze alleen naar huis, haar hoge hakken tikten ritmisch op de natte stoeptegels. De regen viel zacht, bijna verzoenend, als een sluier die de intensiteit van de avond voorzichtig wegspoelde maar niet volledig. Onder haar jas droeg ze nog steeds de warmte van zijn aanraking, als een echo op haar huid.
Thuis liet ze haar schoenen achter bij de deur, haar vingers trilden licht toen ze de rits van haar jurk opende. Alles voelde zwaarder dan gewoonlijk. Of lichter. Ze wist het niet precies.
De badkamer vulde zich langzaam met stoom. Het warme water op haar huid bracht geen vergetelheid, maar herinnering. Zijn handen, zijn stem, de manier waarop hij haar aankeek alsof ze niet zomaar een vrouw was, maar een waarheid die hij wilde aanraken.
Ze sloot haar ogen onder de douche, liet het water over haar gezicht stromen terwijl haar lichaam zich het zijne opnieuw herinnerde. Ze wist niet of het verlangen was, of iets diepers. Maar het zat in haar. Vast.
Die nacht, liggend onder zachte lakens, keek ze naar het plafond. Haar gedachten onrustig maar helder. De herinnering aan Victor’s blik bleef in haar hangen. Moedig, had hij haar genoemd. Een woord dat haar vreemd was, maar dat op dat moment voelde als een sleutel. Het was geen woord dat ze vaak aan zichzelf koppelde. En toch voelde het waar.
Ze had geproefd van overgave, van vertrouwen, van iets dat rauw, echt en onverwachts bevrijdend was.
En ergens in die stilte, tussen slaap en overpeinzing, besloot ze terug te keren.
Niet om te observeren. Maar om te voelen.
De volgende dag, in een stille gang die ze inmiddels kende, kwam ze Victor opnieuw tegen.
“Ik wil dit begrijpen,” fluisterde ze. “Niet alleen wat er hier gebeurt… maar wat het met mij doet.”
Victor liet zijn vingers traag langs haar arm glijden. Zijn blik onderzocht haar gezicht, warm en indringend.
“En hoe denk je dat je dat gaat doen?” vroeg hij zacht.
Elena hief haar hoofd. Haar ogen, helder van overtuiging, ontmoetten de zijne.
“Door het te ervaren.”
Een glimlach speelde om zijn mond, klein maar veelzeggend.
“Dat,” zei hij, “is het enige juiste antwoord.”
Reactie plaatsen
Reacties