De aanraking van leer tegen haar huid liet Elena huiveren, maar niet van angst. Het was een prikkelende mix van spanning en verlangen, een spel van controle en overgave waar ze zich steeds meer in verloor. Haar ademhaling was versneld, haar huid tintelde van anticipatie.
Victor bewoog zich soepel om haar heen, zijn aanwezigheid net zo intens als de sfeer in de kamer. Hij liet de leren flap nogmaals langs haar dij glijden, deze keer iets steviger, en toen stopte hij. Wachtend. Observerend.
“Je leert snel,” fluisterde hij vlak bij haar oor. Zijn stem was laag, warm, en kroop als vloeibare zijde langs haar huid. “Maar weet je ook waarom je dit zo voelt?”
Elena slikte. Haar lippen waren droog, haar hart bonkte in haar borst. “Omdat ik… het toelaat,” zei ze zachtjes.
Victor glimlachte. Ze voelde het eerder dan dat ze het zag. “Precies.”
Zijn handen gleden langs haar armen, zijn vingers speelden met de lichte zijden boeien die haar polsen verbonden hielden. Niet strak, niet beperkend, maar precies genoeg om haar bewust te maken van haar positie. Van het feit dat ze zich overgaf en dat ze daar zelf voor koos.
Met een zachte, maar doordringende aanraking liet Victor zijn hand langs haar kaak glijden, haar gezicht lichtjes omhoog kantelend. Hij drukte zijn lippen niet op de hare, maar hield ze net ver genoeg weg om de spanning te laten groeien. Zijn ademhaling mengde zich met de hare, en ze voelde hoe haar lichaam zich naar hem toe boog, smachtend naar meer.
“Zeg me wat je voelt,” fluisterde hij.
Elena opende haar mond, maar de woorden bleven steken. Hoe kon ze uitleggen wat er door haar heen ging? De mix van verlangen, verwarring, nieuwsgierigheid en een tikkeltje angst? Maar bovenal… een diepgeworteld vertrouwen.
“Ik voel…” Ze pauzeerde, sloot even haar ogen en liet haar hoofd tegen zijn borst rusten. “Ik voel me vrij.”
Victor ademde diep in, en toen voelde ze zijn lippen. Zacht, eerst aftastend, een speelse uitdaging. Maar al snel werd de kus intenser, dieper. Zijn handen gleden naar haar onderrug, trokken haar dichter tegen zich aan. Zijn lichaam was stevig, warm, dominant zonder dwingend te zijn.
Elena kreunde zachtjes toen zijn vingers langs de blote huid van haar rug streken. Ze was zich hyperbewust van elk klein detail de warmte van zijn adem, de subtiele druk van zijn handen, de manier waarop hij haar verleidde met elke beweging.
Victor trok langzaam de zijden blinddoek van haar ogen. Ze knipperde even tegen het zachte kaarslicht en keek recht in zijn indringende blauwe ogen. Daar zag ze iets wat ze nog niet eerder had gezien geen afstandelijke beheersing, geen mysterieus spel. Maar iets oprechter, iets wat haar adem benam.
Verlangen, ja. Maar ook een glimp van iets diepers.
Hij streelde haar wang en keek haar een lange tijd aan. “Je bent niet zoals de anderen,” zei hij zacht.
Elena voelde haar hart een slag overslaan. “Hoe bedoel je?”
Victor glimlachte, maar er lag iets kwetsbaars in die glimlach. “Jij… je speelt geen spel. Je bent hier niet om een rol te vervullen. Je bent hier omdat je wilt voelen.”
Elena liet haar hand over zijn borst glijden, voelde de stevige spieren onder zijn overhemd. “En jij?” vroeg ze. “Speel jij een spel, Victor?”
Zijn blik werd zachter. “Dat deed ik altijd. Tot jij kwam.”
Ze voelde een warme gloed door zich heen trekken. Dit was meer dan een nacht, meer dan een experiment of een journalistieke missie. Dit was iets dat groeide, iets dat gevaarlijk dichtbij de randen van haar hart kwam.
Victor duwde haar langzaam achterover tegen de chaise longue en boog zich over haar heen. “Als je wilt dat ik stop, zeg het.”
Elena haalde diep adem en legde haar handen tegen zijn gezicht. “Ik wil niet dat je stopt.”
Hij keek haar nog een moment aan, alsof hij haar woorden proefde, en toen kuste hij haar opnieuw diep, intens, met een passie die alles om hen heen deed vervagen.
En deze keer gaf Elena zich volledig over.
Victor’s aanraking was teder maar doelgericht. Geen haast. Geen prestatie. Alleen aandacht. Hij nam de tijd om haar lichaam te verkennen alsof hij het voor het eerst ontdekte en misschien deed hij dat ook, op zijn manier.
Elena liet haar hoofd achterover vallen terwijl zijn lippen langs haar sleutelbeen gleden, lager, over haar buik, tot ze alleen nog kon voelen, niet denken. Haar gedachten losten op, haar lichaam nam het over. Zijn naam ontsnapte als een fluistering van haar lippen.
Toen hij zich met haar verbond, voelde het anders. Dit was geen spel, geen scène dit was iets diepers. Iets puurs.
Hun ritme versmolt tot een taal van huid en ademhaling. Elena greep zich aan hem vast alsof hij het enige anker in haar wereld was, terwijl Victor haar aankeek met een blik die alles zei wat hij niet durfde uit te spreken.
Die blik was het laatste zetje en haar hoogtepunt overspoelde haar, krachtiger dan ooit. Niet veel later volgde Victor haar in stilte, als door hetzelfde gevoel gedragen.
Toen hun lichamen tot rust kwamen, bleef enkel de stilte over. Geen leegte, maar een ruimte gevuld met wat ze elkaar net hadden gegeven.
Elena lag met haar hoofd op zijn borst, zijn arm stevig om haar heen. Hun ademhaling vertraagde, vond elkaars cadans. Zijn hart klopte onder haar oor rustig, zeker. Maar haar gedachten waren dat niet.
Wat ze voelde, had ze niet willen voelen. Liefde. Of iets dat daar gevaarlijk dichtbij kwam. Victor mocht haar raken, haar leiden, haar openbreken maar verliefd worden, dat had nooit de bedoeling mogen zijn. Dit was een spel, een ervaring, iets wat hij ongetwijfeld eerder met andere vrouwen had gedeeld.
Toch…
Toch was er dat stemmetje. Zacht, maar onvermurwbaar.
Wat als dit... meer was?
Met die gedachte verwarrend én troostend tegelijk sloot ze haar ogen. En viel ze naast hem in slaap.
Reactie plaatsen
Reacties