De stilte in de kamer was drukkend. Elena voelde haar hart bonzen terwijl ze naar de gesloten deur staarde. De schreeuw die ze net had gehoord galmde nog steeds na in haar gedachten. Was het een noodkreet? Of hoorde het bij een van de scènes die zich elders in de club afspeelden?
Ze slikte. De spanning die eerder nog opwindend was, voelde nu als een touw dat zich langzaam om haar keel sloot. Haar journalistieke instinct schreeuwde haar toe dat hier iets niet klopte. Maar tegelijkertijd… voelde ze een onweerstaanbare drang om verder te gaan, om dieper in deze wereld te duiken.
Haar vingers streken langs het zachte fluweel van de tafel waar Victor haar had achtergelaten. De geur van leer en kaarsvet vulde haar neus, vermengd met een subtiele, muskusachtige geur die ze niet helemaal kon plaatsen. Was het verlangen? Angst? Of een gevaarlijke mix van beide?
Elena stond op en liep naar de deur. Ze legde haar hand op de klink, maar net op dat moment ging de deur open. Victor stond in de deuropening, zijn silhouet afgetekend tegen het warme kaarslicht uit de gang. Zijn ogen waren donkerder dan voorheen, alsof hij een beslissing had genomen.
"Je hebt niet geluisterd," zei hij langzaam, zijn stem laag en beheerst. "Ik zei dat je moest blijven."
Elena slikte, maar hief haar kin op. "Ik wil weten wat hier gebeurt, Victor. Wat was die schreeuw? Wat verberg je?"
Hij liet zijn blik over haar glijden, de spanning tussen hen bijna tastbaar. Toen deed hij een stap dichterbij, tot hun lichamen bijna elkaar raakten. Ze voelde zijn warmte, de geur van zijn aftershave gemengd met iets rauwers, iets puur mannelijks.
"Je speelt een gevaarlijk spel, Elena," fluisterde hij, zijn adem warm tegen haar huid. "En als je blijft vragen stellen, zal ik je moeten laten zien hoe diep dit konijnenhol werkelijk gaat."
Zijn vingers gleden over haar pols, langzaam, bijna plagerig. Hij trok haar mee de kamer uit, de gang in. De Fluwelen Kamer had vele geheimen, en het was tijd dat ze een paar ervan ontdekte.
Ze kwamen bij een deur aan het einde van de gang, anders dan de andere. Deze was zwart, met een zilveren handvat in de vorm van een slangenkop. Victor keek haar aan, zijn blik peilend.
"Als je hier binnenstapt, is er geen weg terug," zei hij.
Elena voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze kon omdraaien, de veilige weg kiezen. Maar dat was niet wie ze was. Ze was hier om de waarheid te vinden over de club, over Victor, en misschien zelfs over zichzelf.
"Ik ben er klaar voor," zei ze, vastberaden.
Een klein, goedkeurend glimlachje speelde om Victors lippen. "Dat zullen we nog wel zien."
Hij opende de deur.
Binnen was de kamer groter dan ze had verwacht. Aan de muren hingen spiegels die het kaarslicht weerkaatsten, waardoor het leek alsof de ruimte eindeloos was. In het midden stond een imposante, fluwelen chaise longue, omringd door diepe rode gordijnen. Maar wat Elena het meest fascineerde, was de opstelling van verschillende objecten: leren boeien, zijden blinddoeken, kettingen en instrumenten die ze niet allemaal meteen kon thuisbrengen.
Victor draaide zich naar haar toe. "Hier leren we de kunst van overgave en controle. Dit is geen plek van angst, Elena. Dit is een plek waar je jezelf kunt verliezen... als je het aandurft."
Haar ademhaling versnelde. Een deel van haar was nog steeds op haar hoede, maar een ander deel—het deel dat altijd naar de rand van gevaar werd getrokken smeekte haar om verder te gaan.
Victor kwam achter haar staan, zijn vingers licht over haar schouders glijdend. "Sluit je ogen," fluisterde hij.
Ze gehoorzaamde.
Een zachte blinddoek werd over haar ogen gebonden. Haar zintuigen scherpten zich onmiddellijk. Ze hoorde het zachte ritselen van stof, voelde de lucht tegen haar huid, rook de warme, zwoele geur van kaarsen.
"Adem," fluisterde Victor vlak bij haar oor.
Ze deed wat hij zei, haar lippen een fractie van een seconde trillend.
En toen voelde ze het.
Een zachte aanraking langs haar arm, nauwelijks meer dan een streling. Toen iets koels zijde? Leer? dat langs haar sleutelbeen gleed. Haar huid tintelde, haar ademhaling versnelde.
Victor bleef stil. Geen woorden, geen uitleg. Alleen sensaties.
Een zweem van spanning bouwde zich op in haar onderbuik, een warmte die zich door haar hele lichaam verspreidde. De anticipatie was net zo intens als de aanrakingen zelf.
Plots voelde ze een lichte druk om haar polsen niet strak, maar aanwezig. Ze was niet echt vastgebonden, en toch voelde het alsof ze werd vastgehouden door de atmosfeer van de kamer, door de onzichtbare kracht van Victor.
Hij liet zijn vingers over haar rug glijden, een bijna pijnigend langzame beweging. "Voel je het?" vroeg hij zachtjes.
"Ja," fluisterde ze terug, nauwelijks in staat haar stem te vinden.
Toen voelde ze een korte, scherpe tik tegen haar dij een leren flap die over haar huid streek, zonder echte kracht, maar genoeg om haar adem te laten stokken.
"Dit is pas het begin," zei Victor.
Elena wist dat ze dieper in deze wereld werd getrokken, dieper dan ze ooit had gedacht te gaan. Maar in plaats van angst voelde ze… overgave.
En ze wilde meer.
Reactie plaatsen
Reacties